Ο πρωθυπουργός σπεύδει στο Βερολίνο για να συναντήσει την Άνγκελα Μέρκελ, έχοντας θέσει τρεις βασικούς στόχους: Ο πρώτος είναι να επιβεβαιώσει την εικόνα του ως ηγέτη με διεθνή αποδοχή και στήριξη. Το Μαξίμου πιστεύει ότι οι on camera φιλοφρονήσεις με την καγκελάριο θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν επικοινωνιακά την εργώδη διεθνή δραστηριότητα του Τσίπρα, που ξεκινάει από την ευρωπαϊκή υποψηφιότητά για την Κομισιόν κι έχει τελευταίο σταθμό τη συνάντηση με τον Πάπα. Ένα από τα βασικά επιχειρήματα του μνημονιακού μπλοκ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο αποσυνάγωγος της Ευρώπης, ενώ ο Σαμαράς χαίρει της διεθνούς εκτίμησης, μοιάζει πλέον έωλο. Οπότε χρειάζεται όση επικοινωνιακή στήριξη μπορούν να του δώσουν οι τηλεοπτικές εικόνες Σαμαρά-Μέρκελ.
Ο δεύτερος στόχος του πρωθυπουργού είναι να πετύχει κάποιου είδους (ισχνές βέβαια) παραχωρήσεις από τη γερμανική πλευρά: αναβολή της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων, νέα παράταση στους πλειστηριασμούς, αποδοχή των μίνιμουμ παροχών που υποσχέθηκε ο Σαμαράς στη ΔΕΘ. Είναι εξόχως χαρακτηριστικό της ανελαστικότητας του μνημονιακού πλαισίου (καθώς και της πλήρους υποταγής της κυβέρνησης σε αυτό) ότι ο Σαμαράς αναγκάζεται να πάει στο Βερολίνο για μέτρα που επ’ ουδενί αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα της οικονομικής πολιτικής. Πρόκειται για μερεμέτια σε ένα σπίτι που έχει μείνει ερείπιο. Η βασική τους λειτουργία θα είναι προπαγανδιστική, αφού θα χρησιμοποιηθούν ως επιχειρήματα για να ενισχυθεί ο κυβερνητικός ισχυρισμός ότι τα πράγματα αλλάζουν και το Μνημόνιο χαλαρώνει.
Ο τρίτος στόχος του Σαμαρά είναι να αποσπάσει μια δήλωση της Μέρκελ ότι κάποτε ίσως και να γίνει κάποια ρύθμιση του χρέους. Για να μην καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες, ο εκπρόσωπος Τύπου της γερμανικής κυβέρνησης, Στέφαν Ζάιμπερτ, έσπευσε να δηλώσει ότι οι αποφάσεις για το ελληνικό ζήτημα δεν μπορούν να ληφθούν σε διμερές, αλλά μόνο σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είτε γιατί έκανε την ανάγκη φιλοτιμία είτε γιατί διακατέχεται από μνημονιακό οίστρο, ο Γκίκας Χαρδούβελης έκανε την πραγματικά απίστευτη δήλωση ότι το χρέος είναι… βιώσιμο –δήλωση που, εκτός του ότι αποτελεί μνημείο εθελοδουλείας, υπονομεύει απροκάλυπτα τη διαπραγματευτική θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Όπως και να 'χει, η όποια δήλωση Μέρκελ μόνο σα φιλοφρόνηση στον Σαμαρά θα μπορεί να ερμηνευτεί, αφού σε καμιά περίπτωση δεν θα ενέχει ούτε καν υπόνοια δέσμευσης.
Με τρεις επικοινωνιακούς στόχους πάει, λοιπόν, στο Βερολίνο ο Σαμαράς. Και με ποιο επιχείρημα θα διεκδικήσει την ευόδωση των επιθυμιών του; Μα με τον… Τσίπρα! Το μόνο που απομένει στον Σαμαρά να πει στη Μερκέλ είναι ότι θα πρέπει να τον στηρίξει για να αποτραπεί το (εξαιρετικά πιθανό πια) ενδεχόμενο να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση. Η κοινωνική συναίνεση στην κυβερνητική πολιτική διαρκώς συρρικνώνεται, η κατακραυγή για τον ΕΝΦΙΑ είναι πρωτοφανής, οι στρατιές των ανέργων και των φτωχών βυθίζονται πιο βαθιά στην απελπισία, οι βουλευτές της συμπολίτευσης διαφοροποιούνται από την κυβέρνηση προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά. Το τοπίο μοιάζει ζοφερό για τον πρωθυπουργό. Οπότε η επίκληση του… συριζικού κινδύνου μοιάζει μονόδρομος. Ο ισχυρισμός του Σαμαρά είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εμποδιστεί από το να κυβερνήσει, γιατί μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, που θα ακολουθούσε εναλλακτική οικονομική πολιτική, θα αποσταθεροποιούσε το συνολικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει έναν ενοχλητικό για τις ελίτ πανευρωπαϊκής κλίμακας παράδειγμα.
Είτε τον στηρίξει η Μέρκελ είτε όχι, το πολιτικό πρόβλημα του Σαμαρά δεν μπορεί να επιλυθεί. Γιατί η πραγματικότητα είναι απείρως πιο ισχυρή από την προπαγάνδα, γιατί το αποτρόπαιο πρόσωπο του Μνημονίου δεν μπορεί να καλυφθεί με επικοινωνιακό μακιγιάζ.
