Από πρώτη άποψη, ο Μητσοτάκης έχει δίκιο, υποστηρίζοντας την Ουκρανία ως χώρα αμυνόμενη εναντίον ξένης εισβολής από συγγενή γειτονική χώρα μεγάλης στρατιωτικής ισχύος. Όμως, η πραγματοποιούμενη και υποσχόμενη υποστήριξη εκ μέρους της Ελλάδας δεν μπορεί να μην συνοδεύεται από απαίτηση ειρηνικής λύσης του Ουκρανικού, κάτι που διεκδικούμε για την Κύπρο, επίσης θύμα ξένης εισβολής, πολύ περισσότερο που η δύναμη κατοχής του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας συνεχίζει να παρανομεί, καταλύοντας και το ειδικό καθεστώς της Αμμοχώστου.
Εννοείται ότι όταν μιλάμε για ειρηνική λύση, αυτή πρέπει να είναι προϊόν συμβιβασμού εκατέρωθεν. Ποιός θα ήταν ένας έντιμος συμβιβασμός στο Ουκρανικό, δεν αρθρώνεται από την πλευρά της ΕΕ που διά των Μέρκελ και Ολάντ είχε πρωταγωνιστήσει το 2014 στις συμφωνίες του Μινσκ, με εταίρους τους Πούτιν και Ποροσένκο, αλλά χωρίς τις ΗΠΑ. Με άλλα λόγια, καθαρά ευρωπαϊκό σχέδιο. Δυστυχώς, σήμερα, υποστηρίζεται ο μαξιμαλιστικός στόχος να κερδίσει τον πόλεμο η Ουκρανία ανεξαρτήτως θυσιών του λαού της, θέση που συμμερίζεται και η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Πήγε, λοιπόν, πρόσφατα στην Οδησσό ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και η λέξη ειρήνη δεν βγήκε από το στόμα του, ενώ αγνόησε και την αρχαιοελληνική παράδοση που θέλει την έκφραση λύπης για τα θύματα και από τις δύο πλευρές του πολέμου, όπως προκύπτει από τις αθάνατες αρχαίες τραγωδίες. Λες και στα πεδία των μαχών της Ουκρανίας δεν χάνονται ζωές νέων ανθρώπων και αμάχων εκατέρωθεν.
Το χειρότερο, όμως, είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδόθηκε σε μυστική διπλωματία, συμφωνώντας με τον πρόεδρο Ζελένσκι ότι θα του στείλει τους ρωσικούς πυραύλους S-300, τους οποίους αρχικά είχε προμηθευτεί η Κυπριακή Δημοκρατία σε στιγμές εθνικιστικής έξαρσης στο νησί, για να τους «φορτώσει» στη συνέχεια ως δώρο στην Ελλάδα, ανεξάρτητα από την αμυντική τους χρησιμότητα.
Άρα, δεν θα έλεγα, αν και δεν είμαι βέβαιος, ότι η παραχώρηση των S-300 στην Ουκρανία συνεπάγεται την μείωση της αμυντικής ικανότητας της χώρας μας. Αλλού πρέπει να εστιάζεται η κριτική εξ αριστερών στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, π.χ. στο ότι δεν διαφοροποιείται στην ΕΕ από δηλώσεις του τύπου “αν θέλεις ειρήνη, παρασκεύαζε πόλεμο”, που παραπέμπουν στο πολύ βαθύ παρελθόν. Αν ενεργούσε έτσι ο αρχηγός της Δεξιάς, θα έλεγε κάποιος, δεν θα ήταν συντηρητικός, θα εμφανιζόταν και αυτοκριτικός, διότι ενώ υποσχέθηκαν με τον Ερντογάν «νέα εποχή» στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, συνεχίζουν τις αγορές πολυδάπανων οπλικών συστημάτων εκατέρωθεν, με τα F-35 νέα αγορά εκ μέρους της Ελλάδας.
Τέλος, νέο ολίσθημα θεωρώ και τη δήλωση Μητσοτάκη ότι “έχουμε ήδη υπερβεί τον στόχο του 2% του ΑΕΠ για στρατιωτικές δαπάνες”, λες και καμαρώνουμε για το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός πληρώνει βαρύτατο τίμημα εδώ και δεκαετίες, λόγω των προβλημάτων στις σχέσεις με την Τουρκία, όπως υποστηρίζεται επίσημα.
Μήπως όμως η αποσύνδεση των υπέρογκων στρατιωτικών δαπανών της χώρας μας από την εξ Ανατολών απειλή συνιστά δήλωση νομιμοφροσύνης στο ΝΑΤΟ, δηλαδή, στις ΗΠΑ, όταν ο πρόεδρος Τραμπ πίεζε περισσότερο τις χώρες-μέλη της ΕΕ να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες προς όφελος της Ατλαντικής Συμμαχίας; Ακάθεκτος ο Κυριάκος Μητσοτάκης προς τις Ευρωεκλογές με το άτι του ευρωατλαντισμού!
Ο Πάνος Τριγάζης είναι υπεύθυνος του Γραφείου Ειρήνης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ
