Ο Αντώνης Σαμαράς έχει φανατικούς φίλους και άλλους τόσους εχθρούς στη Ν.Δ. Οι τελευταίοι δεν ξέχασαν ποτέ ότι είναι ο άνθρωπος που το 1993 έριξε την κυβέρνηση του πατρός Μητσοτάκη και όταν επέστρεψε στο κόμμα έγινε αρχηγός του.
Εχοντας επιβιώσει από ουκ ολίγες στροφές-φουρκέτες, στα 72 του χρόνια δηλώνει «πολιτικά παρών». Μένει να φανεί εάν επιδιώκει και θεσμική ιδιότητα, καθώς οι γνώμες διαφέρουν: Άλλοι λένε ότι δεν έπαψε να διεκδικεί είσοδο στο Προεδρικό Μέγαρο και άλλοι πως το ενδιαφέρον του στρέφεται αποκλειστικά στον γιο του, τον οποίο προωθεί στην ενεργό πολιτική. Η δεύτερη εκδοχή «συνιστά μάλλον φυσιολογική εξέλιξη σε ένα κόμμα που οι έδρες κληροδοτούνται όταν πρόκειται για μεγάλα πολιτικά τζάκια», λένε. Ενώ για την πρώτη, απλώς ρωτούν ρητορικά: «Φαντάζεστε τον Σαμαρά Πρόεδρο της Δημοκρατίας με τον Μητσοτάκη να έχει μιλήσει για αμοιβαίες υποχωρήσεις στα ελληνοτουρκικά;». Ανεξαρτήτως εκδοχής, ο Αντώνης Σαμαράς απέδειξε, μετά (και) τις τελευταίες παρεμβάσεις του, ότι τον ενδιαφέρει πρωτίστως να παραμείνει ο εκφραστής της ορίτζιναλ Δεξιάς, συσπειρώνοντας γύρω του τους πιστούς στο δόγμα «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Γι’ αυτό και στα top της ατζέντας του δεν βρίσκουν θέση άλλα θέματα που αφορούν την παραβίαση δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως οι τηλεφωνικές υποκλοπές, για τις οποίες έριξε πέρυσι μια άσφαιρη ρουκέτα: «Δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση υπέκλεπτε τηλεφωνικές συνομιλίες».
Ενόψει της επίσκεψης Ερντογάν επανέλαβε την προ διετίας θέση του «δεν κάνεις διάλογο με πειρατές», εισάγοντας πλέον και την παράμετρο του Κυπριακού. «Ως πρώην πρωθυπουργός οφείλω να πω ότι το Κυπριακό δεν λύνεται λόγω της επεκτατικότητας (της Τουρκίας), διότι αυτή είναι η αντίληψη του πειρατή» είπε, αφήνοντας βαρύτατο υπονοούμενο για τη λύση που προωθεί η κυβέρνηση: «διάλογος, όχι παράδοση». Το ίδιο κοφτά αρνητικός εμφανίστηκε και με το παρ’ ολίγον νομοσχέδιο για τον γάμο των ομοφύλων, ενώ δεν μπαίνει καν σε συζήτηση για την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, βάζοντας τελεία στο θέμα και υποχρεώνοντας τον κ. Μητσοτάκη να σημειώσει... άνω τελεία στην κατάθεση του εν λόγω νομοσχεδίου μέχρι τις ευρωεκλογές, όπως αναφέρει το κυβερνητικό ρεπορτάζ.
Ο αβερωφικός που νίκησε την Ντόρα
Δικαίως έχει επισημανθεί ότι ο κ. Σαμαράς διατηρεί αμετάβλητες τις απόψεις του από όταν εμφανίσθηκε στην ενεργό πολιτική ως πολιτικό παιδί του Ευάγγελου Αβέρωφ. Η πορεία του, επεισοδιακή: βουλευτής Μεσσηνίας στα 26 του (1977) και υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τζαννετάκη (1989), για να αναλάβει έναν χρόνο μετά το τιμόνι του υπουργείου Εξωτερικών στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, την οποία «έριξε» το 1993 με αφορμή το «Σκοπιανό». Η ίδρυση της Πολιτικής Άνοιξης, η αποτυχία της να μπει στη Βουλή, η επανάκαμψή του στη Ν.Δ. μέσω Ευρωβουλής (2004) και η επανεκλογή του στην ελληνική Βουλή (2007) δεν τον έκαναν να μετακινηθεί ούτε ρούπι από τις ούλτρα δεξιές αρχές του, παρά τη λέξη-σύνθημα «υπέρβαση» που επέλεξε για να απευθυνθεί στους «πατριώτες» όλου του πολιτικού φάσματος.
Η στιγμή που δεν θα ξεχάσουν όσοι παρακολούθησαν στενά την κούρσα διαδοχής στη Ν.Δ. μετά την παραίτηση του Κώστα Καραμανλή ήταν η ομιλία του στην Κεντρική Επιτροπή ως διεκδικητής της αρχηγίας. Με φαβορί την Ντόρα Μπακογιάννη, ο κ. Σαμαράς άρχισε να μιλά σε ένα σχετικά υποτονικό ακροατήριο, το οποίο άρχισε να «ξυπνά» όσο ο ίδιος ξεδίπλωνε τη δεξιά ατζέντα, κατακεραυνώνοντας τις κεντρώες μετατοπίσεις. Στη θέα δε όλων σχεδόν των κεντροεπιτρόπων να τον χειροκροτούν όρθιοι με πάθος όταν είπε «να νιώθουμε υπερήφανοι που είμαστε δεξιοί, αυτή την υπερηφάνεια θέλω να φέρω στο κόμμα», όλοι κατάλαβαν όχι απλώς ότι το ακροατήριο ένιωσε… απενοχοποίηση και δικαίωση, αλλά και ότι η εκλογή της κ. Μπακογιάννη μόνο περίπατος δεν θα ήταν. Και δεν ήταν, όπως αποδείχθηκε στις 29 Νοεμβρίου του 2009.
Πέτυχε το χαμηλότερο ποσοστό της Ν.Δ.
Αμέσως μετά ήρθε το πρώτο Μνημόνιο από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. Το «όχι» της Ν.Δ. έγινε σε μόλις δύο χρόνια σύμπραξη με το ΠΑΣΟΚ και τον ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου για να ψηφίσουν το δεύτερο Μνημόνιο. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει η Ν.Δ., πρώτη φορά στην ιστορία της, 18,8% στις εκλογές του Μαΐου του 2012 και (το… χειρότερο) ο νεαρός ΣΥΡΙΖΑ του επίσης νεαρού Αλέξη Τσίπρα να την πλησιάσει με 16,7%. Στις επαναληπτικές εκλογές του Ιουνίου, με την επιστροφή της κ. Μπακογιάννη και τη δεξιά πανστρατιά για να μην πέσει η χώρα στα χέρια των αριστερών, η Ν.Δ. ανέβηκε στο μόλις 29,6%, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ την πλησίασε με 26,8%. Η συνέχεια είναι γνωστή: κυβέρνηση συνεργασίας Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜ.ΑΡ., κλείσιμο της ΕΡΤ, αποχώρηση της ΔΗΜ.ΑΡ., πρόωρες κάλπες, ήττα.
Απέτυχε στην «αριστερή παρένθεση»
Το πιο αιχμηρό «αγκάθι» εκείνης της εποχής είναι ότι δεν πέτυχε το σχέδιο της «αριστερής παρένθεσης», που στήθηκε όταν φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κέρδιζε τις εκλογές του 2015, με τα άδεια ταμεία ώστε να μην καταφέρει η νέα κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, και να πέσει σε δυο-τρεις μήνες. Με αυτή τη βεβαιότητα, άλλωστε, δεν «παρέδωσε» το Μαξίμου στον Αλέξη Τσίπρα, διότι «πριν το καλοκαίρι θα επιστρέψουμε», όπως έλεγαν πιστοί του. Τελικά, μέσα στο καλοκαίρι άφησε εκείνος το τιμόνι της Ν.Δ.
Ο κ. Σαμαράς πρωτοστάτησε στην αντιΣΥΡΙΖΑ εκστρατεία με αιχμή το μεταναστευτικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών, εκδικήθηκε (ετεροχρονισμένα) τον Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του 2019, αλλά η συνέχεια δεν τον δικαίωσε προσωπικά. Ο κ. Μητσοτάκης ούτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον έκανε ούτε μάχη έδωσε στις Βρυξέλλες για να αναλάβει επίτροπος, παρότι τα δημοσιεύματα της εποχής τον θεωρούσαν «βέβαιο διάδοχο του Μοσκοβισί στο οικονομικό χαρτοφυλάκιο».
To be continued…
