Χτες ψηφίσαμε την παράταση του Μνημονίου που προχτές είχε τελειώσει, παρατήρησε ειρωνικά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με την υπερψήφιση του νέου Μεσοπρόθεσμου. Όντως, όσα υπερψήφισε προχτές η Βουλή, εν μέσω σχεδόν απολύτου σιωπής των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Το Μνημόνιο όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά αν κυλίσουν όλα σύμφωνα με τον προγραμματισμό κυβέρνησης και τρόικας, θα ζήσουμε υπό μνημονιακό ζυγό για πολλά χρόνια ακόμα, αν όχι για δεκαετίες. Παραφράζοντας τον φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το Μνημόνιο είναι μια κατάσταση εξαίρεσης που τελικά εξελίσσεται στη μόνιμη κανονικότητα.
Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών κ. Σταϊκούρας παραδέχτηκε εμμέσως την ανάδυση της νέας μνημονιακής κανονικότητας, λέγοντας βέβαια ότι καθεστώς δεν είναι το Μνημόνιο αλλά η δημοσιονομική πειθαρχία. Όχι Γιάννης, Γιαννάκης, δηλαδή. Τι ακριβώς σημαίνει το καθεστώς Μνημονίου ή δημοσιονομικής πειθαρχίας; -ας χρησιμοποιήσει κανένας όποια έκφραση του ταιριάζει.
Ασχέτως των εκφράσεων, το βέβαιο είναι ότι πάμε για πενταετές πάγωμα μισθών και συντάξεων, 2,6 δισ. περισσότερους φόρους από έμμεση φορολογία και ανταποδοτικά τέλη, καθώς και μειώσεις των κοινωνικών παροχών. Στο τέλος του 2018 οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους θα φτάνουν στο 33% του ΑΕΠ, ποσοστό που δεν απαντάται στον σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης, αλλά σε χώρες όπως η Βουλγαρία, η Λετονία, η Μολδαβία, η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, η Αργεντινή, η Βραζιλία, η Βολιβία.
Το χειρότερο όμως είναι ότι το δρακόντειο καθεστώς της λιτότητας και οι ανείπωτες θυσίες των εργαζομένων και των ανέργων δεν ανοίγουν την παραμικρή προοπτική εξόδου από την ανέχεια των πολλών. Η λιτότητα βυθίζει την κοινωνία ολοένα και πιο βαθιά στη φτώχεια. Ο στόχος των διαρκώς αυξανόμενων πλεονασμάτων όχι μόνο μοιάζει υπεραισιόδοξος (αν όχι ανεδαφικός), όχι μόνο απαιτεί θυσίες και περικοπές, αλλά υποσκάπτει την πιθανότητα της ανάκαμψης. Στην πραγματικότητα, τα πλεονάσματα είναι στην πλειονότητά τους χρήματα που αντί να ριχτούν σε παραγωγικές επενδύσεις και προγράμματα αντιμετώπισης της φτώχειας, θα μεταφερθούν στους δανειστές μας. Θα συμβεί δηλαδή και στην Ελλάδα ό,τι συνέβαινε στις χώρες του Τρίτου Κόσμου τη δεκαετία του ’80, πριν ρυθμιστούν τα χρέη τους. Οι ανάγκες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους τους ψαλίδιζε τη δυναμική της ανάπτυξής τους.
Το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018 που ψηφίστηκε προχτές από τη Βουλή διαψεύδει, άρθρο το άρθρο, την προπαγανδιστική ομοβροντία που έχουν εξαπολύσει κυβέρνηση και διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Όχι, δεν τελειώσαμε με το Μνημόνιο, όχι, δεν έχει το φως στο βάθος του τούνελ.
Το φως δεν θα χαράξει όσο είναι σε ισχύ το μνημονιακό πλαίσιο, όσο δεν σπάει ο ζυγός της λιτότητας, όσο δεν περικόπτεται το μεγαλύτερο μέρος του χρέους. Και όσο παραμένει στην κυβέρνηση ο Σαμαράς (ή ο όποιος άλλος μνημονιακός διαχειριστής) τίποτα δεν θα γίνει στην κατεύθυνση της πραγματικής εξόδου από το τέλμα. Ας το σκεφτούμε καλά και ας πράξουμε τα δέοντα στις 25 Μαΐου.
