Ο τραγέλαφος με τις αποζημιώσεις των ροδακινοπαραγωγών αποτελεί το τελευταίο «κατόρθωμα» μιας κυβέρνησης που συνδυάζει την προκλητική αδιαφορία για την κοινωνία με την παντελή ανικανότητα στη διαχείριση των κρατικών υποθέσεων. Μια κυβέρνηση που οι μόνες αγωνίες της είναι μήπως δεν εκτελέσει κατά γράμμα τις εντολές της τρόικας και δεν εφαρμόσει στο ακέραιο τα αιτήματα των ισχυρών του πλούτου. Κάθε μέρα που οι πολλοί βουλιάζουν στην ανέχεια (παρά τη διαρκή κυβερνητική επαγγελία ότι βγαίνουμε από το Μνημόνιο), κάθε μέρα που το διεθνές περιβάλλον γίνεται πιο επικίνδυνο μέσα στη δίνη των πολεμικών συγκρούσεων και των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η ανάγκη να φύγει η κυβέρνηση της καταστροφής, καθίσταται πιο επιτακτική.
Αυτή η ανάγκη να απαλλαχτεί ο λαός από τους Σαμαρά και Βενιζέλο, εκφράστηκε με ενάργεια στις ευρωεκλογές. Από το αποτέλεσμά τους προέκυψε με σαφήνεια η δυσαρμονία των διαθέσεων του εκλογικού σώματος με την τρέχουσα σύνθεση της Βουλής. Σε μια φυσιολογική πολιτικά περίοδο η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες θα ήταν μονόδρομος για μια κυβέρνηση που είχε αποδοκιμαστεί σε τέτοιο βαθμό. Η μνημονιακή περίοδος όμως κάθε άλλο παρά φυσιολογική πολιτικά είναι.
Κόντρα στις διαθέσεις της κοινωνίας, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου επιδιώκει να παραμείνει γαντζωμένη στη εξουσία με κάθε μέσο. Επιχειρεί να χρησιμοποιήσει την αμέριστη στήριξη των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και των μεγάλων συμφερόντων ως αντιστάθμισα στην απώλεια των λαϊκών ερεισμάτων της. Όμως όσο και να «σπρώξουν» τα διάφορα #mougamou, η πραγματικότητα παραμένει επίμονη -το διαπίστωσαν από πρώτο χέρι οι βουλευτές της συμπολίτευσης που επισκέφτηκαν τις εκλογικές περιφέρειές τους τον δεκαπενταύγουστο.
Αυτή η κυβέρνηση που θέλει να διατηρήσει τους θώκους της με κάθε τίμημα, όπως δεν πτοείται από τη λαϊκή κατακραυγή, δεν φοβάται και την πολιτική γελοιοποίηση. Από κυβερνητικούς κύκλους διαρρέεται τώρα ότι η συμπολίτευση είναι διατεθειμένη να υποστηρίξει τον υποψήφιο για την Προεδρία της Δημοκρατίας που θα υποδείξει η αξιωματική αντιπολίτευση –όποιος κι αν είναι αυτός. Η κυβέρνηση είναι έτοιμη για όλα, αρκεί να μη γίνουν εκλογές.
Στη φαρσοκωμωδία που θέλουν να στήσουν, δεν θα βρουν βέβαια συμπρωταγωνιστές. Όχι μόνο γιατί το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι πολιτικά ουδέτερο. Ούτε γιατί μια πολιτικά πλαστή (δηλαδή σε δυσαρμονία με την κοινωνία) κοινοβουλευτική πλειοψηφία δεν μπορεί να παίρνει κρίσιμες αποφάσεις. Το βασικό είναι ότι αποτελεί ύψιστη ιστορική αναγκαιότητα να πέσει αυτή η κυβέρνηση που καταστρέφει το παρόν και υπονομεύει το μέλλον. Η λαϊκή θέληση πρέπει να εκφραστεί το συντομότερο δυνατό για να βγούμε από το σημερινό αδιέξοδο. Η νέα Βουλή που θα προκύψει από την προσφυγή στις κάλπες, θα αποφασίσει για το πρόσωπο του νέου Προέδρου.
