Η υπόθεση Καρυπίδη έληξε για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας και η καθεμιά μπορούν να βγάλουν τα συμπεράσματά τους –έτσι κι αλλιώς η δημοσιότητα που πήρε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι πληροφορίες είναι διαθέσιμες σε όλους. Ωστόσο, με αφορμή την εν λόγω ιστορία γράφτηκαν σχόλια τελείως αναληθή, συκοφαντικά και υποβολιμαία. Πρόκειται για κακόβουλες κι εκ του πονηρού επιθέσεις που αποπνέουν άρωμα… μονταζιέρας.

Τα αυτονόητα ήρθε να υπενθυμίσει με χτεσινή δήλωσή του ο Αντρέας Καρίτζης, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανειρήνευτη αντίθεση με τον αντισημιτισμό». Τα πράγματα είναι έτσι ακριβώς όπως τα συνόψισε ο Καρίτζης. Αποτελεί θεμελιώδη αρχή της Αριστεράς (κι επομένως του ΣΥΡΙΖΑ) η απόρριψη του αντισημιτισμού και κάθε είδους ρατσισμού. Μια απόρριψη που δεν έμεινε στα λόγια, αλλά μετατράπηκε σε πολιτική πράξη, σε ανοιχτή σύγκρουση με τους αντισημίτες. Την ώρα που η Άκρα Δεξιά (αλλά και κομμάτια των πιο μετριοπαθών συντηρητικών) οικοδομούνταν τον 19ο και 20ό  αιώνα στη βάση του προερχόμενου από τον Μεσαίωνα μίσους για τους Εβραίους, η Αριστερά έδινε τη μάχη ενάντια στα πογκρόμ και τις διακρίσεις, αγωνιζόμενη για την ενότητα των εργαζομένων ανεξάρτητα από εθνική καταγωγή και θρησκευτικές πεποιθήσεις.

Ειδικά για την ελληνική Αριστερά, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι η ιστορία της σφραγίζεται από τον Αβραάμ Μπεναρόγια και τη Φεντερασιόν. Η δικιά μας Αριστερά διαμορφώθηκε για πρώτη φορά ως συγκροτημένο ιδεολογικό και πολιτικό ρεύμα μέσα στην εβραϊκή εργατική τάξη της Θεσσαλονίκης. Κι από τότε, βρέθηκε, βρίσκεται και θα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στον φασισμό, τον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό.  Η σύγκρουση με τη Χρυσή Αυγή συνιστά το πιο πρόσφατο επεισόδιο αυτής της μακράς συνεπούς στάσης.

Επομένως, ορισμένοι κύκλοι ας μην ψαρεύουν σε θολά νερά και ας αφήσουν τη σπέκουλα. Ή μάλλον, ας στρέψουν την προσοχή τους σε μια κυβέρνηση που ανέχτηκε κι εξέθρεψε το νεοναζιστικό τέρας.