Το όνομα του Χρυσοχόου το απέδωσε το 1971 το διορισμένο από την Χούντα Δημοτικό Συμβούλιο. Μετά από 47 χρόνια επιτέλους θα καθαρίσει η πόλη από το όνομα ενός συνεργάτη των Ναζί.

Ο Αλβέρτος Ναρ, το όνομα του οποίου δόθηκε στην οδό, είναι γόνος θυμάτων του ολοκαυτώματος, λογοτέχνης και θεματοφύλακας της ιστορικής μνήμης της πολυπολιτισμικής Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για μια απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Θεσσαλονίκης η οποία ελήφθη μετά από μια ιστορική, θυελλώδη και πολύωρη συζήτηση στις 26 Μαρτίου 2018. Η συζήτηση ήταν θυελλώδης διότι υπήρξε έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη και τον δικηγόρο που εκπροσωπούσε τους απογόνους Χρυσοχόου.

Νωρίτερα, ο κ. Μπουτάρης είχε προχωρήσει στην καταγγελία ότι μέλη της οικογένειες Χρυσοχόου απείλησαν τον ιστορικό του Κέντρου Ιστορίας, ο οποίος είχε συντάξει την έκθεση στην οποία είχε βασιστεί η απόφαση της αρμόδιας επιτροπής της Αποκεντρωμένης Διοίκησης.

Η απόφαση για την μετονομασία της οδού κινείται στην κατεύθυνση της αναγνώρισης της ιστορικής αλήθειας στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Όπως πολλές φορές έχει τονίσει ο ίδιος ο δήμαρχος, «αν δεν γνωρίσουμε το παρελθόν της πόλης, δεν θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε το μέλλον της».

Η παραπάνω απόφαση μετονομασίας ήρθε μετά από μια πολυετή μάχη της δημοτικής παράταξης «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη», η οποία έχει καταθέσει στον δημόσιο διάλογο σειρά στοιχείων που ζητά την μετονομασία οδών της Θεσσαλονίκης, για την αποκατάσταση της ιστορίας.

«Δεν μπορούμε από τη μία να κάνουμε μουσείο και εκπαιδευτικό κέντρο για το Ολοκαύτωμα και από την άλλη να δίνουμε ονόματα σε δρόμους σε ανθρώπους που συνεργάστηκαν με τους ναζί» έχει δηλώσει χαρακτηριστικά ο πρώην επικεφαλής της «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη», και νυν βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης.

Ποιος ήταν ο Αλμπέρτος Νάρ, τα όνομα του οποίου δόθηκε στην οδό:

Ο Αλβέρτος Ναρ (1947-2005) γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου πέρασε όλη τη ζωή του. Γιός σεφαραδιτών Εβραίων, επιζώντων του Ολοκαυτώματος.

Παρακολούθησε μαθήματα στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ και εργάστηκε ως γραμματέας της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Διηύθυνε το Κέντρο Ιστορικών Μελετών Εβραϊσμού Θεσσαλονίκης και ήταν μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής του Κέντρου Ιστορίας του Δήμου Θεσσαλονίκης.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1985 με το βιβλίο "Οι συναγωγές της Θεσσαλονίκης. Τα τραγούδια μας", με πρόλογο του Γιώργου Ιωάννου. Τις μελέτες λαογραφικού και όχι μόνο ενδιαφέροντος, με τις οποίες επιχειρεί να φωτίσει το χαρακτήρα της Εβραϊκής κοινότητας στην ιστορική διαδρομή της, τις συνέχισε ο Ναρ και μετά το 1985, συγκεντρώνοντας το σύνολο της δουλειάς του στο βιβλίο "Κειμένη επί ακτής θαλάσσης" (1997). Αναφορά πρέπει οπωσδήποτε να γίνει και στο βιβλίο "Προφορικές μαρτυρίες Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα" (1998), που κυκλοφόρησε μαζί με την Έρικα Κούνιο Αμαρίλιο. Ως πεζογράφος εμφανίστηκε επίσης το 1985 με διήγημα από το περιοδικό "Το δέντρο", αλλά συνεργάστηκε στενά και με τα περιοδικά "Παραφυάδα" και "Το τραμ" (Τρίτη διαδρομή).

Κυκλοφόρησε επίσης τις συλλογές διηγημάτων : "Σε αναζήτηση ύφους" (1991, δεύτερη έκδοση το 1997 εμπλουτισμένη με πέντε ακόμα διηγήματα), και "Σαλονικάι, δηλαδή Σαλονικιός" (1999). Ήταν τακτικός συνεργάτης των εφημερίδων "Μακεδονία" και "Θεσσαλονίκη". Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά, ισπανικά, γαλλικά και εβραϊκά.

Πέθανε, μετά από μακρόχρονη μάχη με τον καρκίνο, την Τετάρτη 2 Μαρτίου 2005.