Το κρασί είναι αλκοολούχο ποτό προϊόν της ζύμωσης των σταφυλιών, του χυμού τους (κοινός, μούστος). Πριν από την εποχή των παγετώνων το αμπέλι (ή κλήμα) ευδοκιμούσε στην πολική ζώνη, κυρίως στην Ισλανδία, στη Βόρεια Ευρώπη αλλά και τη βορειοδυτική Ασία. Στην πορεία των χρόνων, διάφοροι πληθυσμοί άγριων αμπέλων μετακινήθηκαν προς θερμότερες ζώνες, κυρίως προς την ευρύτερη περιοχή του νοτίου Καυκάσου. Κάπου μεταξύ Ευξείνου Πόντου, Κασπίας θάλασσας και Μεσοποταμίας, γεννήθηκε το είδος Άμπελος η οινοφόρος (λατινικά: Vitis vinifera).

Οι ρώγες του σταφυλιού, που αποτελεί και την πρώτη ύλη του κρασιού, περιέχουν σάκχαρα, οργανικά οξέα και νερό (πάνω από 70%). Μετά τον τρύγο ακολουθεί η διαδικασία κατά την οποία εξάγεται ο μούστος από το σταφύλι. Στη συνέχεια έρχεται η τελική διαδικασία της ζύμωσης. Οι ζυμομύκητες (που υπάρχουν αδρανοποιημένοι στο φλοιό των σταφυλιών) καθώς έρχονται σε επαφή με το μούστο, πολλαπλασιάζονται και επιτελούν τη ζύμωση. Η διαδικασία της ζύμωσης διαρκεί συνήθως 8-25 ημέρες.

Εντάξει…

…θα μου πείτε:

-Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Το κρασάκι μας να πίνουμε, να μην μας πίνει και στουκάρουμε πουθενά…

Ε, λοιπόν, εκεί είναι όλο το ζήτημα.

Προσέξτε για λίγο (ελάχιστα θα έλεγα…) σας παρακαλώ:

Σύμφωνα με τον 103ο ψαλμό του προφήτη και βασιλέα Δαυίδ, εδάφιο 15ο έχουμε τα εξής:

«Οἶνος εὐφραίνει καρδίαν ἀνθρώπου τοῦ ἱλαρῦναι πρόσωπον ἐν ἐλαίῳ, καὶ ἄρτος καρδίαν ἀνθρώπου στηρίζει».

Που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση:

Το κρασί κάνει την ψυχή του ανθρώπου να χαίρεται, το λάδι κάνει το πρόσωπό του να λάμπει και το ψωμί τον διατηρεί ζωντανό.

Τώρα…

…ο άνθρωπος της φωτογραφίας σας μοιάζει να συμφωνεί με το βιβλικό ψαλμό; Μια απλή ερώτηση κάνω. Δηλαδή, το ψωμί τον διατηρεί ζωντανό, το λάδι τον κάνει να λάμπει και το κρασί τον ευφραίνει;

Εμένα, πάλι…

…δεν μου φαίνεται και τόσο.

Βλέπετε;

Η ποίηση και οι ψαλμοί ελάχιστα βοηθούν στην πραγματική ζωή. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια…