Πάντως, έχουμε και μεζεδάκια από τη συζήτηση του αντιρατσιστικού. Για παράδειγμα, άκουσα τον ανεξάρτητο (πρώην ΝΔ) βουλευτή Κασαπίδη, ο οποίος επιστράτευσε τον απόστολο Παύλο για να χαρακτηρίσει ανώμαλους τους ομοφυλόφιλους, ενώ αποκάλεσε “εξέχων προσωπικότητα” τον υπουργό Δικαιοσύνης. Παρατήρησα επίσης αγαστή σύμπνοια του Άδωνη Γεωργιάδη, του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου της ΧΑ κ. Ματθαιόπουλου και του ομολόγου του των Ανέλ κ. Καπερνάρου στην υπεράσπιση του όρου λαθρομετανάστης -ο τελευταίος μάλιστα ισχυρίστηκε ότι οι Έλληνες μετανάστες ουδέποτε υπήρξαν παράνομοι, αγνοώντας προφανώς ότι οι πρώτες εμφανίσεις των όρων “λαθρομετανάστης” και “λαθρομετανάστευση” στην ελληνική γλώσσα αφορούσαν, ακριβώς, Έλληνες μετανάστες προς την Αμερική.

Τέλος, ο (και αντιπρόεδρος της Βουλής) κ. Αναστάσιος Νεράντζης μάλλον κερδίζει το βραβείο της χαμέρπειας, αφού έσπευσε να εξομοιώσει την ομοφυλοφιλία με την κτηνοβασία και την παιδοφιλία. Αν το μεταφέρω σωστά, είπε: Υπάρχουν κόμματα στην Ολλανδία που αναγνωρίζουν την παιδοφιλία. Τι θα κάνουμε θα το υιοθετήσουμε και εμείς; Υπάρχουν επίσης και οίκοι ανοχής που επιτρέπουν την κτηνοβασία. Τι θα κάνουμε θα το υιοθετήσουμε και εμείς; Ε λοιπόν, το σύμφωνο συμβίωσης δεν μπορεί να βρει θέση σε εμάς. Μέχρι πού θα φτάσουμε για την πρόοδο;

Ο κ. Νεράντζης παραπληροφορεί. Δεν υπάρχουν κόμματα στην Ολλανδία που αναγνωρίζουν την παιδοφιλία. Είχε γίνει προσπάθεια να ιδρυθεί ένα τέτοιο κόμμα, το 2006, αλλά δεν συγκέντρωσε τις υπογραφές που ήταν απαραίτητες για να πάρει μέρος στις εκλογές και από το 2010 το κόμμα, που μόνο τρία μέλη του είχαν εμφανιστεί, έπαψε να ισχύει με απόφαση Δικαστηρίου (περισσότερα εδώ). Το θλιβερό είναι ότι πρώτη (μεταξύ των πολιτικών) πλάσαρε τον άθλιο αυτό μύθο η Λιάνα Κανέλλη (όπως και τόσους άλλους, ακούω κάποιον να λέει).

* Κατά σύμπτωση, τα περί παιδοφιλίας και κτηνοβασίας σε Ολλανδία και Γερμανία τα είχε αναφέρει πρόσφατα και ο βουλευτής Νικ. Νικολόπουλος, αυτός που πριν από καμιά δεκαριά μέρες ρεζίλεψε τη χώρα μας σε όλη την Ευρώπη.

* Και περνάμε τώρα στα… εξωκοινοβουλευτικά μεζεδάκια μας, ξεκινώντας με Χρήστο Γιανναρά, ο οποίος τις προάλλες σύστησε στους αναγνώστες του να διαβάσουν “το μελέτημα του Hering Gannard, «Oικουμενικό Πατριαρχείο και Eυρωπαϊκή Πολιτική 1620 – 1638» (Eκδόσεις MIET)”. Με τη διαφορά ότι αν το αναζητήσουν με βάση το ονοματεπώνυμο του συγγραφέα δεν θα το βρουν, διότι στην πραγματικότητα λέγεται Gunnar Hering, ή τέλος πάντων λεγόταν πριν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.

* Διαβάζω σε άρθρο επίκουρου καθηγητή της δημοσιογραφίας την εξής φράση: Εχουν περάσει πια τρία χρόνια από το καλοκαίρι κατά το οποίο η Πλατεία Συντάγματος κατελήφθη από πρωτόγνωρο πλήθος που ήθελε να διαμαρτυρηθεί για τα δεινά που επέφεραν τα Μνημόνια και την «προδοτική» ανικανότητα της κατεστημένης πολιτικής τάξης να τα υπογράψει. Τι θέλει να πει ο ποιητής με το “ανικανότητα … να τα υπογράψει”; Το πλήθος ήθελε ή δεν ήθελε την υπογραφή των μνημονίων; Αν το έγραφε αυτό ένας φοιτητής του δεν θα τον έκοβε ο κ. καθηγητής;

* Ανοίγουν όπου νάναι τα σχολεία, βγήκαν και τα αποτελέσματα των πανελληνίων κι άρχισαν κι οι διαφημίσεις για φτηνά φοιτητικά έπιπλα -και μαζί τα ορθογραφικά λάθη σε διαφημίσεις, που, αν μη τι άλλο, προδιαθέτουν άσχημα για τον επαγγελματισμό τόσο του διαφημιστή όσο και, έμμεσα, του διαφημιζόμενου.

* Από την Ελευθεροτυπία μάθαμε και το ρητό “Έσω έτοιμος”, που σημαίνει να έχεις ετοιμαστεί ψυχολογικά μέσα σου, στα κατάβαθα της ψυχής σου, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος.

* Σε πρόσφατο παραπολιτικό σχόλιό του, ο Δ. Τρίμης στην ΕφΣυν κατηγορεί τον Άδωνη Γεωργιάδη ότι πετάει ελληνικούρες, όπως: «Η δική μου εκτίμηση είναι ότι κάθε μέρα που περνάει αυξάνονται οι προϋποθέσεις για να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή».

Και εξηγεί ο Δ.Τ.: Ο «ποιητής» προφανώς εννοούσε ότι αυξάνονται οι πιθανότητες ή ικανοποιούνται οι προϋποθέσεις για την εκλογή Προέδρου κ.λπ., αλλά ο οίστρος του τον οδήγησε να πει το ακριβώς αντίθετο: Οτι έχουν πολλαπλασιαστεί οι προϋποθέσεις (τα προαπαιτούμενα, δηλαδή οι δυσκολίες), για να βρεθεί ο κατάλληλος πρόεδρος.

Δίκιο έχει ο Δ.Τ., αν και κάποιοι θα τον έλεγαν αυστηρό. Καλύτερα θα ήταν “αυξάνονται οι πιθανότητες”. Επιπλέον, προτιμότερο είναι να κρατάμε τις προϋποθέσεις για απαιτήσεις που θεσπίζονται από έναν νόμο ή απόφαση (π.χ. καθορίστηκαν οι προϋποθέσεις για τη χορήγηση επιδόματος θέρμανσης).

Εσείς τι λέτε γι’αυτό;

* Ένα λίγο παλιότερο, που το συζητούσαμε πρόσφατα με έναν φίλο. Σε ένα πολύ αξιόλογο άρθρο της κόρης του αρχαιολόγου Λαζαρίδη, προσέξαμε την εξής καταληκτική παράγραφο: Θυμός, γιατί πολιτικοί που απαξιώνουν τον πολιτισμό και ξεπουλούν αρχαιολογικές περιοχές (Ναός Ζωσιμαίου Απόλλωνα στον Αστέρα Βουλιαγμένης, Αμνισός, Ισσός, κ.λπ.), που απολύουν έμπειρους μαρμαροτεχνίτες, σχεδιαστές, συντηρητές, εργάτες ανασκαφών κ.λπ. και αγνοούν τη λεπτή και προσεκτική ανασκαφική διαδικασία, που γίνεται με πενιχρά οικονομικά και αγάπη για τη δουλειά, λησμονιούνται.

Είναι λίγο περίπλοκη η διατύπωση γιατί έχει πολλές εμφωλιασμένες προτάσεις, αλλά η συντάκτρια αισθάνεται “θυμό επειδή πολιτικοί που απαξιώνουν τον πολιτισμό [...] λησμονιούνται”. Το κακό είναι ότι στην παθητική φωνή το ρήμα αυτό έχει πάντοτε θετική χροιά, όταν ξεχνάμε αξιοθύμητα, αγαπητά πράγματα (πρβλ. μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται). Νομίζω ότι προκειμένου για κακά έργα που κακώς δεν τα θυμόμαστε θα έπρεπε να αλλάξει η διατύπωση: “θυμό επειδή ξεχάσαμε [πολύ γρήγορα] τους πολιτικούς που απαξιώνουν τον πολιτισμό…”.
Εσείς τι λέτε;

*  Η φωτογραφία αριστερά κυκλοφορεί τις τελευταίες μέρες στο Διαδίκτυο -και μάλλον αυθεντική φαίνεται.

Υπάρχουν αρκετές ελληνογενείς λέξεις από gymn- στις ξένες γλώσσες, αλλά το gymnism δεν ανήκει σ’ αυτές (είναι nudism). “Ο καθηγητής Ζολώτας δικαιώνεται”, σχολίασε μια φίλη.

* Ακούγεται συχνά-πυκνά, αλλά δεν το παραδέχομαι για σωστό. Τίτλος πρόσφατης συνέντευξης: Η Μαρία Χαραμή μού στιγμάτισε την καριέρα.

Το εννοεί θετικά, αλλά στα ελληνικά το στίγμα έχει έντονα αρνητική χροιά, όπως και το στιγματίζω (δείτε παραδείγματα χρήσης στο λεξικό). Λέμε βέβαια ότι ο τάδε “άφησε το στίγμα του”, αλλά αυτή είναι μάλλον η εξαίρεση. Θα προτιμούσα “μου σημάδεψε την καριέρα”.

* Σοβαρός (οΘντκ) ιστότοπος δημοσιεύει, στην κατηγορία “Πολιτισμός” (!), άρθρο στο οποίο συγκρίνει τον τύμβο της Αμφίπολης με το αρχηγείο της Apple και βρίσκει πολλά κοινά. Να μην το σχολιάσουμε.

* Διαβάζω σε οικονομικόν ιστότοπο: η εντεινόμενη κρίση στην Ουκρανία διατηρεί ζωντανούς τους κινδύνους ανάκαμψης στην ευρωζώνη. Να ανησυχούμε ή να μην ανησυχούμε;

* Άρθρο στη Μηχανή του Χρόνου κάνει λόγο για “δοκιμασίες των μάγων”. Εννοεί τις δίκες των μαγισσών!

* Και κλείνω με το ανέκδοτο της εβδομάδας -που δεν είναι ανέκδοτο. Απονεμήθηκε το βραβείο του Φιλανθρώπου της Χρονιάς στον… Τόνι Μπλερ!

Και αντιγράφω το τιτίβισμα ενός Βρετανού: Nobody on Twitter is going to write a funnier joke than Tony Blair being named Philanthropist of the Year. Well played, real life.