Αμετακίνητη στο υπουργείο Πολιτισμού παραμένει η Λίνα Μενδώνη, που χωρίς τη βάσανο της ψήφου διατηρεί τη θέση της στην οδό Μπουμπουλίνας. Παρά το ισχυρό δείγμα γραφής, καταστροφικό κατά κοινή ομολογία, που άφησε στην προηγούμενη θητεία της τόσο στο πεδίο του σύγχρονου πολιτισμού όσο και σ’ αυτό της πολιτιστικής κληρονομιάς, επιβραβεύτηκε από τον πρωθυπουργό για την απόλυτη συνέπεια με την οποία υπηρέτησε την πολιτική της κυβέρνησής του. Μια πολιτική με επίκεντρο την επικοινωνιακή διαχείριση και κυρίως την υποχώρηση του Δημοσίου από τους κρατικούς πολιτιστικούς φορείς προς όφελος ιδιωτικών συμφερόντων.
Η αλήθεια είναι ότι η Λίνα Μενδώνη, συνεπικουρούμενη από τη σκιώδη Άννα Παναγιωταρέα, έφερε σε πέρας όλες τις υποθέσεις που ήθελε να «κλείσει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Και τις έφερε εις πέρας ακολουθώντας πιστά το τρίπτυχο επικοινωνία-αδιαφάνεια-μη λογοδοσία.
Τρανό παράδειγμα, η Ακρόπολη. Το κορυφαίο μνημείο «τσιμεντώθηκε» προς χάριν της τουριστικοποίησης, παραχωρήθηκε για ντεφιλέ, και παρότι έγινε αντικείμενο διεθνούς διασυρμού της χώρας, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις από την ελληνική και τη διεθνή επιστημονική κοινότητα για τις βαριές και μη αναστρέψιμες επεμβάσεις που υπέστη και όσες σχεδιάζονται να γίνουν στο μέλλον, παραμένει κορυφαίο δείγμα καθεστωτικής διαχείρισης του πολιτιστικού αποθέματος.
Ωστόσο, η αποσυμβολοποίηση του κορυφαίου Μνημείου Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και η εγκατάλειψή του βορά στον υπερτουρισμό αποτέλεσαν σχεδόν εμμονική συνθήκη για την προηγούμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη, την οποία κατά τα φαινόμενα θα συνεχίσει με την ίδια συνέπεια και στο εξής η αμετακίνητη υπουργός. Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και στην περίπτωση των αρχαιοτήτων στη Βενιζέλου, στο μετρό Θεσσαλονίκης.
Οι αρχαιότητες με το πρόσχημα της απόσπασης και επανατοποθέτησης αλλά χωρίς εμπεριστατωμένες και πειστικές μελέτες για την επανατοποθέτησή τους απομακρύνθηκαν από τον φυσικό τους χώρο, αφήνοντας ένα μεγάλο ρήγμα στην ιστορική σχέση της πόλης με το βυζαντινό παρελθόν της και φυσικά τους Θεσσαλονικείς να ταλαιπωρούνται ακόμα χωρίς μετρό.
Στα χέρια συμφερόντων
Η αίγλη της Αμφίπολης επανέκαμψε δειλά κατά την προηγούμενη θητεία της Λ. Μενδώνη, ωστόσο παραμένει ανοιχτό πεδίο για τα μελλοντικά έργα και ημέρες της στη νέα θητεία της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Το μεγάλο της στοίχημα, ωστόσο, αυτό της μετατροπής των πέντε μεγάλων και πιο προσοδοφόρων μουσείων της χώρας σε ΝΠΔΔ, έγινε πραγματικότητα.
Με διορισμένα Δ.Σ., που ήδη σε μερικές περιπτώσεις, όπως του Βυζαντινού και Χριστιανικού Μουσείου της Αθήνας, έδωσαν δείγματα αρνητικής γραφής, η μουσειακή πολιτική της χώρας αναδιαμορφώνεται και τα εν λόγω μουσεία αποσπώνται βίαια από τον κορμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας με όλες τις επιπτώσεις. Σε εξέλιξη, δε, βρίσκεται η ανακαίνιση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, έργο που προϋπολογίστηκε σε περισσότερα από 250 εκατ. ευρώ και που έχει ήδη προκαλέσει τη μήνη τόσο των Ελλήνων αρχιτεκτόνων για τον τρόπο διαχείρισης του διαγωνισμού για την υλοποίηση της ανακαίνισης όσο και από τους αρχαιολόγους.
Το πολιτιστικό απόθεμα η κυβέρνηση Μητσοτάκη το αντιλαμβάνεται είτε ως εργαλείο εμπορικών συναλλαγών είτε ως δείγμα ηγεμονικού μεγαλοϊδεατισμού όπως το Τατόι, εξίσου και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, είτε, στη χειρότερη περίπτωση, ως προσωπική υπόθεση με αδιαφανείς διαδικασίες. Αυτό το προσωπικό «όραμα» του πρωθυπουργού και τις εν κρυπτώ σε πολλές περιπτώσεις ενέργειές του υπερασπίστηκε με μένος, με σθένος και με αντίστοιχες εν κρυπτώ διαδικασίες η αμετακίνητη υπουργός.
Τόσο στην περίπτωση της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα, για να εισπράξει μια στιβαρή άρνηση από τη βρετανική πλευρά, όσο και στην περίπτωση της κύρωσης από το Ελληνικό Κοινοβούλιο και την κυβερνητική πλειοψηφία συμφωνίας για την περιβόητη συλλογή Στερν, που οι καταγγελίες έγκυρων επιστημόνων και φορέων φέρουν να αποτελεί προϊόν αρχαιοκαπηλικής δράσης.
Ωστόσο, ακόμα πιο βαρύ ήταν το αποτύπωμα της υπουργού στη συνείδηση των ανθρώπων του Πολιτισμού. Η απαξιωτική γκριμάτσα στο άκουσμα του ονόματος του Σταύρου Ξαρχάκου θα τη συνοδεύει άπαξ διά παντός και την ίδια και τις πολιτικές της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Η απαξία και η υποτίμηση αυτού του πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού είναι η σφραγίδα του προσωπικού της πολιτικού αποθέματος. Κι εκεί ίσως δεν μπορεί να κάνει και πολλές διορθωτικές κινήσεις η τοποθέτηση του Χρίστου Δήμα, γιου του πάλαι ποτέ υπουργού κυβερνήσεων της Ν.Δ. Σταύρου Δήμα, που τοποθετήθηκε υφυπουργός.
Η Λίνα Μενδώνη έχει καταχωρισθεί ως η υπουργός Πολιτισμού που ενώνει όλο τον κόσμο του Πολιτισμού εναντίον της.
Πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
