Αυτό που θα μείνει στην Ιστορία περισσότερο είναι η διαδικασία ψήφισης, οι απίστευτες παλινωδίες και οι ιδεολογικές μάχες, που λίγο είχαν να κάνουν με την ουσία του νομοθετήματος, αλλά περισσότερο με την πολιτική συγκυρία.

Αυτό που στην αρχή ξεκίνησε ως μια τυπική ενσωμάτωση μιας απόφασης - πλαίσιο της Ε.Ε., το ίδιο τυπική όσο και ο ανεφάρμοστος σχεδόν έως σήμερα Ν. 927/1979 "περί κολασμού πράξεων ή ενεργειών αποσκοπουσών εις φυλετικάς διακρίσεις" που θα αντικαταστήσει, κατέληξε να γίνει ενίοτε η μητέρα των μαχών.

Αρχικά καθυστέρησαν την ψήφισή του οι ενστάσεις περί προσβολής της ελευθερίας του λόγου, όσο και το ζήτημα της συμπερίληψης στις διατάξεις του των διακρίσεων με βάση τον γενετήσιο προσανατολισμό, που τίθεται συνεχώς και πιο έντονα ως αίτημα. Στη συνέχεια, με την είσοδο της ακροδεξιάς στην κυβέρνηση και την πραγματοποίηση δεξιάς στροφής για αναχαίτιση - προσεταιρισμό της Χρυσής Αυγής, το νομοσχέδιο μπήκε στο ράφι.

Η συνεχώς όμως αυξανόμενη ρατσιστική βία το κατέστησε επιτακτική ανάγκη στις αρχές του 2013, οπότε μερίδα ακροδεξιών - στενών συμβούλων του πρωθυπουργού μπλόκαρε την ψήφισή του, όπως επιχείρησε να κάνει και έναν χρόνο μετά, όπου μια διάταξή του (αυτή περί προστασίας των θυμάτων ρατσιστικής βίας) που συμπεριλήφθηκε στον Κώδικα Μετανάστευσης προκάλεσε μίνι κυβερνητική κρίση.

Η αλλαγή στάσης απέναντι στη Χρυσή Αυγή επανέφερε το θέμα στη δημοσιότητα, πλην όμως τα αιτήματα προστασίας των θυμάτων ομοφοβικής βίας, που πλέον αυξάνονται, όσο και τα αιτήματα αποτελεσματικής αντιμετώπισης της ρατσιστικής βίας, που πλέον έχει εντρυφήσει και εδραιωθεί και στους επίσημους κατασταλτικούς μηχανισμούς, προκάλεσαν μερικά από τα θεμέλια της ιστορικής Δεξιάς και οδήγησαν σε συνεχείς υπαναχωρήσεις.

'Ηδη με τις ευλογίες και της Εκκλησίας φαίνεται ότι επέρχεται ένας συμβιβασμός, με ανοικτά ένα - δύο ζητήματα (αν θα γίνει ειδική μνεία στις γενοκτονίες - εθνοκαθάρσεις - διωγμούς που έχουν τελεστεί από Τούρκους εις βάρος διαφόρων ελληνικών ή χριστιανικών εθνοτήτων και πότε θα υπάρξει συμμόρφωση με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για αναγνώριση της συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών).

Η ψήφιση του νόμου (όπως και αν καταλήξει) θα πρέπει να μας χαροποιεί; Μόνο για παιδαγωγικούς λόγους νομίζω. Η ιστορία ψήφισης του εν λόγω νόμου δεν αφήνει πολλά περιθώρια να ευελπιστούμε ότι η Ελληνική Πολιτεία έχει κατανοήσει την ανάγκη αντιμετώπισης του ρατσιστικού φαινομένου.

Παρά τις συμβουλές και παραινέσεις όλων των επίσημων φορέων για αποτελεσματική έρευνα και δίωξη του φαινομένου της ρατσιστικής βίας, η Πολιτεία δείχνει να κάνει μισά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αντίθετα, περισσότερο ανησυχητικό είναι το ότι ανώτερα στελέχη της Πολιτείας φαίνεται να κλείνουν το μάτι σε όσους θεωρούν ότι η ανοχή της διαφορετικότητας, του ξένου, του αλλόδοξου και αλλόθρησκου είναι εκτός του βασικού πυρήνα της Ελληνικής Πολιτείας. Ήδη η απόφαση του ΣτΕ για την ιθαγένεια άφησε ένα κακό προηγούμενο. Το έθνος έχει δική του φυσιογνωμία και διαμορφώνει το ίδιο τους κανόνες εισόδου νέων μελών.

Γιατί λοιπόν να μην αρνείται τον ξένο; Γιατί να μην εθελοτυφλεί σε φαινόμενα άγριας εργασιακής εκμετάλλευσης, όπως αυτό της Μανωλάδας; Γιατί να μην ανέχεται φαινόμενα κακομεταχείρισης στα διάφορα αστυνομικά τμήματα; Γιατί να μην ανέχεται ή να εξευμενίζει περιστατικά αποτροπής εισόδου προσφύγων που λαμβάνουν συχνά εγκληματικές διαστάσεις, όπως το Φαρμακονήσι;

Αυτή είναι και η λογική της τροπολογίας των "38" που είναι το μικρό νέο εβδομαδιαίο διακύβευμα της συζήτησης του αντιρατσιστικού στη Βουλή. Αφού θα πρέπει να νομοθετήσουμε για τους Εβραίους που δεν ανήκουν στον σκληρό πυρήνα του έθνους, γιατί να μην νομοθετήσουμε για τους Πόντιους και τους Ασσύριους μεταξύ άλλων;

Γιατί ελληνικό έθνος είναι οι άνθρωποί του, ανεξάρτητα από φυλή, χρώμα, θρησκεία, γενεαλογικές καταβολές ή εθνική καταγωγή, αναπηρία ή γενετήσιο προσανατολισμό ή κάθε άλλη διαφορετικότητα.

* Ο Β. Παπαδόπουλος είναι μέλος της Ομάδας Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών